19 april 2019 In de media

Karavaev: ‘Ik wil in de Champions League staan’

Hij is de enige die dit jaar alle wedstrijden aan de aftrap staat bij Vitesse. Vorige maand werd hij opgeroepen voor het Russische elftal en sindsdien verschijnt zijn naam veelvuldig in de Russische media.
 Alle Russische topclubs zouden hem willen inlijven. Tijd voor een gesprek met Vyacheslav Karavaev (23).

Gooi een bal in het veld en hij rent erachteraan met de blik van een Yorkshire Terriër die voor het eerst het strand op rent. Enorm aandoenlijk, totdat het kreng even later grommend in je broekspijp hangt en niet meer loslaat. Zo eentje loopt er dit seizoen bij Vitesse achterin. De enige speler die onder de voortdurend wisselende trainer Leonid Slutsky tot nog toe altijd mocht starten in Arnhem. Vyacheslav Karavaev is de naam. Dik 23 jaar geleden geboren in Moskou, vier dagen voor het puntertje van Patrick Kluivert in Wenen. Toen hij halverwege het vorige seizoen naar Vitesse kwam, was technisch directeur Marc van Hintum eerlijk in de doelstelling. Beter maken en met winst verkopen. Gezien de onophoudelijke verhalen in de Russische pers van de afgelopen weken moet dat wel gaan lukken. Kara werd opgeroepen voor het Russische elftal en in verband gebracht met topclubs als Zenit Sint-Petersburg en Spartak Moskou. Een miljoentje of vier gaat er wel richting Arnhem, zo weten de periodieken al.

Moderne back

Genoeg reden zelf eens af te spreken met de vaste verdediger van Vitesse. In de foyer treffen we Marc van Hintum (tijdelijk technisch directeur), die met een trio Russen in dialoog is. We schieten hem aan, maar zo makkelijk gaat dat niet. De Russen moeten wel eerst zijn nummer hebben. Geduldig dicteert de voormalige international de cijfers. Hij is er intussen wel aan gewend dat er wekelijks mensen van allerlei pluimage in komen vliegen. Verificatie van de belangstelling voor Karavaev wil hij dan ook niet geven. ‘Daarvoor moet je nu weer bij Mo Allach (huidige td, red.) zijn’, klinkt het. Maar als we vragen of het waar is dat hij Karavaev al lang op de korrel had voordat hij vorig jaar een vierjarig contract tekende, beginnen de ogen te glimmen. ‘Ja, nou en of. Het mooie is dat Slutsky hem ook al meteen noemde als versterking. Bleken wij hem al te hebben vastgelegd.’

Van Hintum weet nog goed dat hij naar Praag vloog om een tip over een middenvelder na te trekken. Binnen een kwartier merkte hij dat zijn aandacht niet op de beoogde speler was gericht, maar dat het begon te kriebelen bij het zien van de energieke back. De positie waarin hij zelf het Nederlands elftal haalde. ‘Daar liep een stoomtrein. Echt een moderne back, die maar op bleef komen. Fel, goed aan de bal en eenmaal aan de achterlijn ook met een lekkere cross in de benen.’ De back bleek een Russisch ventje te zijn, opgeleid en uitgeleend door CSKA Moskou. ‘Maar op dat moment onbetaalbaar en niet haalbaar voor ons. We besloten te wachten of er een moment zou komen dat een transfer wél haalbaar zou zijn.’

Champions League

Als we Karavaev met de langdurige interesse confronteren, kijkt hij op. ‘Dat wist ik wel, maar niet dat de trainer me ook had genoemd. Mooi, hoor, Leonid heeft een grote naam in Rusland. We zaten samen bij CSKA Moskou, hij gaf me daar als ventje de kans. Dat was wat, hoor, ik zat al vanaf mijn zesde bij die club. Stond ik daar ineens in de Champions League. Maar een echt vaste plaats zat er niet in en na een tijdje ben ik gaan vragen of ik niet verhuurd kon worden aan een Poolse of Tsjechische club op het hoogste niveau. Je wordt niet beter op de bank, je moet spelen.’

Karavaev vertrok eerst naar cultclub Dukla Praag en via Jablonec belandde hij bij recordkampioen Sparta Praag, dat hem uiteindelijk ook overnam van CSKA. Dat Vitesse geen voet tussen de deur kreeg, was geen wonder. Sparta kocht hem voor iets van een half miljoen euro en net als bij zijn eerder clubs in Tsjechië was hij niet uit de basis weg te denken. ‘In mijn laatste hele seizoen kozen mijn medespelers mij als Speler van het Jaar. Maar er kwam een nieuwe trainer die zijn eigen spelers en voorkeuren had, en ik belandde tot mijn eigen verbazing op de bank. ‘

Een van zijn laatste duels was een oefenwedstrijd tegen Vitesse. In Arnhem waren ze eigenlijk een bod aan het voorbereiden voor later in het jaar, maar een telefoontje van de makelaar leerde dat het spreekwoordelijke ijzer nu heet was. De precieze transfersom is niet bekend, maar bedroeg anderhalf miljoen euro volgens de Tsjechische media.

Intussen is Karavaev een veelvoud waard als lid van de Russische selectie. Gaat u er maar rustig van uit dat de kassa straks goed zal rinkelen in Gelredome. Best bijzonder voor een voetballer die in Nederland weliswaar wekelijks moeiteloos meedoet, maar bijna nooit voor de camera of microfoon komt. ‘Hier kijken jullie alleen naar aanvallers’, verklaart zijn trainer.

Karavaev spreekt vloeiend Engels en is van meet af aan een open gesprekspartner. Het moet niet gekker worden met die Russen. Eerst die gekke oud-bondscoach met wie iedereen vanaf de eerste dag wegliep (inmiddels minus de gekrenkte arbiter Serdar Gözübüyük) en nu alwéér iemand. Tijd om ons wereldbeeld bij te stellen. Karavaev knikt als we opbiechten dat ons beeld van Russen nog steeds is gestoeld op norse en boerse types met een wat vijandig wereldbeeld. ‘Ach, en dat de trainer zo uitviel tegen die scheidsrechter, gebeurt in het heetst van de strijd. Iedereen maakt fouten, dat snapte onze trainer een paar dagen later ook wel.’

Ons beeld van de Rus ‘kan hij wel verklaren’. ‘Dat is waarschijnlijk ook hoe je het ervaart als je daar bent. Maar dat zegt niks over ons mensen, het zegt alles over hoe moe de meesten van ons zijn. Alles kost moeite in Rusland. Natuurlijk heb je enkele steden, zoals Moskou en Sint-Petersburg, waar het beter is, maar dan nog lang niet voor iedereen. Dacht je dat ik daar vrolijk in de metro zat om half zes in de ochtend? Twee uur reizen naar de club en twee uur terug. En dan ga ík voetballen, de meeste mensen om me heen hebben veel minder leuk werk en verdienen weinig. Bij ons moet je vooral hard werken om te kunnen leven en daarbij lijkt alles moeite te moeten kosten. Stempels, regels. Dat put de mensen uit.’
 

‘Ìn ons land moet je hard werken om te kunnen leven en alles lijkt moeite te moeten kosten. Stempels, regels. Dat put de mensen uit’

Verbaasd keek hij dan ook naar de busjes die af en aan rijden op Papendal, die de spelertjes halen en brengen. De lunches, de kleren, de vergoedingen en de manier van trainen. Niet voor niets is er binnen de Vitesse-academie een discussie gaande of het de jongens niet allemaal te gemakkelijk wordt gemaakt. Want eigen initiatief en winnaarsmentaliteit worden node gemist.

Dat tweede zit diep in de Rus. Zelf werd Karavaev al op zijn zesde gescout door CSKA Moskou. De machtigste club van het land misschien wel. ‘Maar ik moest toen ook al gewoon zelf met de metro, daarna met de bus. Dat deed je naast je school. Hier zie je dat bij de jeugd ook plezier belangrijk is. Je mag dribbelen, aanvallen, afronden. Daarna lekker douchen, kleren worden hier gewassen en je wordt naar huis gebracht.’

Strijd

Er zal waarschijnlijk geen Nederlands voetballertje zijn die net zoals Karavaev de Duitse verdediger Philipp Lahm als idool noemt. Geen toeval volgens de Russische back: ‘Alles in dit land lijkt wel op aanvallen en plezier gericht. Bij ons, en niet alleen bij ons, gaat het om verdedigen, geen fouten maken. En verspeel je wel een bal, dan krijg je het ook over je heen. Alles draait in Rusland maar om één ding en dat is om winnen. Dat doe je door een goede verdediging op te bouwen. Door betrouwbaar te zijn en bovenal door hard te werken. Heel hard te werken. Dat is een ander leven, waarbij je altijd de strijd moet aangaan met jongens die ook heel hard willen werken. En om eerlijk te zijn, geloof ik daar ook in. Je kunt de lat altijd hoger leggen voor jezelf.’
 

‘Ik zie mijn volgende stap niet zo een-twee-drie in Rusland. Eerder in een grote competitie zoals de Bundesliga’

Van Hintum vertelde het ons ook al. ‘Echt vijf sterren voor de mentaliteit bij die jongen. Hij heeft zó’n wil om te werken. Ja, je mag best zeggen dat je die in Nederland al lang niet meer zoveel ziet. Echt iedere training wil hij meer doen. Ieder loopje wil hij langer. Ik snap wel dat hij altijd speelt, het zijn jongens die je er heel graag bij hebt als trainer. En vergis je niet, het is niet alleen dat voortdurende opstomen langs de lijn. Hij heeft ook een geweldige voortzetting in huis.’

Karavaev toont zich nederig bij het horen van de complimenten. ‘Mooi om te horen, maar het is de enige manier om verder en hoger te komen. Het zijn de lessen van mijn vader, de lessen uit Rusland. Voor mij telt alleen dat ik verder wil. Hoger en beter. Nee, niet voor het geld, maar om gewoon het beste uit mezelf te halen. Ik wil net als iedere jongen voor Barcelona voetballen. Grote wedstrijden spelen. Ik heb lang geleden in de Champions League gespeeld, daar wil ik weer staan. En dankzij mijn jaren in Tsjechië en Nederland ben ik enorm gegroeid. Ik zie mijn volgende stap dan ook niet zo een-twee-drie in Rusland. Eerder in een grote competitie zoals de Bundesliga. Maar zeg nooit nooit, bij een grote Russische club kun je ook Champions League spelen. Dan kun je pas echt zeggen dat je ertoe doet.’

Mickey Mouse-competitie

We vertellen hem dat we in Nederland de Eredivisie Mickey Mouse-competitie noemen. Superleuk vanwege het aanvallende voetbal, maar ver weg van de Europese top. Hij knikt: ‘Heb ik ook gehoord, die naam. Maar ik heb hier nu tegen alle clubs gespeeld en vind dat jullie jezelf daarmee echt tekortdoen. Natuurlijk is het lastig te concurreren met het grote geld, maar de manier van spelen hier is echt uniek. Heel Europa ziet toch hoe Ajax Real Madrid te kijk zet? En in de thuiswedstrijd tegen Juventus was Ajax gewoon beter. Met aanvallend voetbal, met jonge spelers. Maar hier in eigen land moeten ze nog maar zien of ze kampioen worden. AZ en Feyenoord zijn toch ook geen kleine clubs of wel dan? Ik had het er laatst nog met Matús Bero over. Bij AZ speelt Adam Maher, weet je wel hoe goed die jongen kan voetballen? Dat is echt niet normaal. Ik vind hem met Frenkie de Jong en Luuk de Jong de beste speler in de Eredivisie.’

Zijn trainer duidde eerder het grote verschil in denken tussen Nederland en alle toplanden. Maar ook met zijn eigen Rusland. In zijn optiek waren wij het enige land waar vrijwel iedere club vooral goede aanvallers wil en dan daarna nog eens met het overgebleven geld gaat kijken wat er verdedigend te halen is. Met als logisch gevolg dat in bijna iedere wedstrijd de aanvallers beter zijn dan de verdedigers. ‘Haha, ik ben gek op aanvallen, maar zelfs ik denk weleens dat het wel heel erg doorslaat. Hier ga ik zitten voor Emmen-Ajax en zie ik Emmen gewoon de aanval zoeken. Dat zou in Rusland volslagen onmogelijk zijn. En ook in Italië of Engeland ga je dat echt niet zien. Daar telt alleen het resultaat.’
 

‘Tijdens Emmen-Ajax zie ik Emmen gewoon de aanval zoeken. Dat zou in Rusland volslagen onmogelijk zijn’

Ook zijn eigen trainer kreeg er in de publieke opinie van langs omdat Vitesse te verdedigend zou spelen. Karavaev heeft het meegekregen. ‘Ik snap het wel, zeker vanuit Nederlands standpunt. Wij hebben veel kwaliteit voorin en kozen zeker in uitwedstrijden er soms voor de tegenstander te laten komen. Dat kan werken als je je onder de druk uit voetbalt. Maar dat lukte bijvoorbeeld bij NAC Breda en De Graafschap helemaal niet. Komen we in een vechtwedstrijd en verliezen we punten. Vallen we echt aan, dan zie je ook inderdaad wel hoe goed we kunnen zijn. Maar het is ook kamikazevoetbal. Neem de laatste twee thuiswedstrijden tegen AZ en PSV. Tegen AZ staan we met 0-2 achter en hebben we niets meer te verliezen. Ik bedoel: 0-2 of 0-3 maakt dan ook niet meer uit. Maar het is bijna niet normaal hoe je dan uit het lood staat soms. Hoe iedereen naar voren wil en er achter zoveel ruimte is. En dan PSV-thuis, 3-3, ook open huis bij vlagen. Je kunt het Mickey Mouse noemen, je kunt het kamikazevoetbal noemen, maar het is een geweldige competitie om in te spelen en naar te kijken.’

Instabiel

Karavaev geniet iedere dag in Nederland. ‘Een opgeruimd land met open mensen. Alles is hier echt geregeld. De vuilnis keurig gesorteerd. Glas, plastic, alles apart en netjes op dezelfde dag opgehaald. Maar ook regels waar iedereen zich aan houdt. De afstanden zijn ook zo klein. Ik moet zo lachen als mensen Groningen-uit ver noemen. Bleek anderhalf uur met de bus, die tijd heeft de gemiddelde Rus al nodig om op zijn werk te komen. Met CSKA vlogen we naar uitduels. Kon met een beetje pech zo zes, zeven of zelfs negen uur vliegen zijn. Toen ik bij het eerste elftal kwam, moest ik gaan trainen op het complex buiten Moskou. Maar geld voor een auto heb je dan echt nog niet. Zat ik ook de halve dag in de metro en de bus. Maar je weet niet beter, net zoals jullie niet weten hoe goed het leven hier is.’

‘Jullie hebben niet door hoe groot de trainer is in Rusland.’Zelf baalt hij vooral van het instabiele spel van Vitesse. ‘Ik weet ook niet wat het is,. Dan winnen we drie wedstrijden op rij en net zo makkelijk verliezen we er daarna weer drie. Terwijl je het gevoel hebt gewoon mee te kunnen doen, onder PSV en Ajax. Wij willen Europa in, maar zijn nog niet eens zeker van play-offs. We hebben nu al zes keer op rij niet kunnen winnen. Zo zonde. Helemaal omdat er in Rusland zo geweldig veel belangstelling is voor Vitesse. Echt, ik zie hier mensen van allerlei clubs, camerateams, Russische journalisten. Ja, ze komen ook bij mij langs. Maar niet speciaal voor mij, jullie hebben volgens mij helemaal niet door hoe groot Slutsky is in Rusland. En nu hebben we sinds de winter ook de broers Berezutsky die hier aan de staf zijn toegevoegd. Beroemde spelers die net gestopt zijn en het trainersvak komen leren. De mensen thuis volgen Vitesse op de voet, ik hoorde zelfs dat de Russische tv volgend seizoen ook de Eredivisie gaat uitzenden. Of ik er dan nog bij ben? Geen idee. Ik wil gewoon beter worden, wat er in de zomer gaat gebeuren zien we dan wel weer. Ik wil graag dubbel feesten.
 

‘Er is in ons land geweldig veel belangstelling voor Vitesse’

De tijd is voorbijgevlogen, Tijdens het gesprek zijn we tweemaal gestoord door een wat overamicale Rus. ‘Geen idee wie dat was. Weet je dat ik niet eens wist dat Vitesse een Russische eigenaar had, ik heb die mijnheer trouwens ook nog nooit gezien.’ We maken een einde aan het gesprek. Karavaev bedankt ons voor de belangstelling. Hij gaat nog even naar de kapper. Zijn vriendin komt dadelijk uit Moskou, dan wil hij er wel patent uitzien. We kijken onze aantekeningen na. Veel voetbal, maar ook ballet, theater, boeken. En, ook uniek bij een lang gesprek met een voetballer, geen telefoon gezien. Niet op tafel, niet in zijn hand en al helemaal niet aan zijn oor. Gewoon is tegenwoordig best bijzonder.
 

VI / Foto’s SV

Hoofdsponsor: