Merchandise
Vormgever van Vitesse heeft zijn draai gevonden
Hij komt heus wel in de stad. Mode is een passie van hem, vandaar. Misschien wil de Vitesse-speler ooit een modewinkeltje beginnen. Kan ook zomaar iets met binnenhuisarchitectuur worden. Af en toe start hij een cursusje in de artistieke richting. Het trekt hem. 'Het is een vrije wereld.'
Het is ook afleiding. Van het voetbal. De sport waarin de hoofddesigner van swingploeg Vitesse momenteel zo excelleert dat een debuut in Oranje lonkt. Maar op wie eerst een dubbele confrontatie met Heerenveen (vanavond in Friesland en zondag in Arnhem) wacht als laatste grenspost op weg naar Europees voetbal.
Tobberig type
Wij woonden bij een bult, daar rolde de bal steeds van af. Gingen we maar naar een veldje. Die volkswijken trokken me ook niet echtPröpper wordt van microfoon naar microfoon gesleept om daarover te praten, vaak eindigend met de vraag bij welke club hij volgend seizoen speelt. Glimlachend: 'Je draait steeds weer hetzelfde riedeltje af. Maar, ach… het is positief. Zo pak ik het op.'
De Arnhemmer was lang een tobberig type. Een Fremdkörper in de voetballerij, de wereld van schone schijn. Maar ook aan de keukentafel. Vader staat voor de klas als leraar economie, moeder is een ambitieuze accountant. Broertjes Robin en Mike, voetballend bij De Graafschap, hebben ook hun mondje bij. In feite paste de oudste zoon het best aan de Hommelseweg in Arnhem-Noord, een bedeesder stuk van de stad.
De 23-jarige middenvelder debuteerde vijf jaar geleden bij Vitesse als begenadigd talent, maar werd voorbijgestoken door anderen. Zoals de ruim een jaar jongere Marco van Ginkel, tegenwoordig van Chelsea en verhuurd aan AC Milan.
Kritiek
Kritische tongen ervoer Pröpper als extreem giftig. 'Ik oog flegmatiek, terwijl ik dat dus helemaal niet ben. Ze zijn in Arnhem een ander type voetballer gewend. Iemand die brutaal is, die terugbijt als hem iets wordt aangedaan.' Zoals Theo Janssen en Nick Hofs; hart-op-de-tong-types uit volkse wijken als 't Broek en Klarendal. Waar tot 's nachts op straat werd gevoetbald. Onder andere.
Meer nog dan Van Ginkel heeft Pröpper de techniek en het instinct van een straatvoetballer. Al leerde hij het spel op gras. 'Wij woonden bij een bult, daar rolde de bal steeds van af. Gingen we maar naar een veldje. Die volkswijken trokken me ook niet echt.'
De kritiek blokkeerde hem. Hij kwam in contact met een collega van zijn moeder, die 'iets in de psychologie had geleerd'. Dat hielp. Pröpper kreeg gereedschap aangereikt om 'al die meningen' makkelijker van zich te laten afglijden. Via zijn toenmalige trainer Fred Rutten kwam hij in contact met een sportpsycholoog. 'Kwam ik weer een stap verder mee.'
Ironisch genoeg was het niet Rutten (die nauwelijks een beroep op Pröpper deed) maar diens opvolger Peter Bosz die hem een laatste slinger gaf. 'Het klikt. Zoals het eerder klikte met Theo Bos, die liet me debuteren. Ha, misschien zit het in die naam.'
Zelfbewuster
Zo'n gesprek kan je ook bij kleine dingen helpen. In de kleedkamer wordt er nooit over gesproken{C}Theo Bos overleed in februari 2013, een paar maanden voordat Bosz Vitesse-trainer werd en de kansen van Pröpper dus keerden. Twee dagen voor zijn heengaan liet Bos aan een vertrouweling weten: 'die Pröpper, let nou op, die komt er wel.'
Pröpper: 'Heb ik gehoord, ja, dat hij dat gezegd heeft. Heel bijzonder.' Bos lijkt gelijk te krijgen. Bosz houdt er al rekening mee dat hij volgend seizoen zonder zijn spelmaker verder moet. PSV is de hoofdgegadigde. 'Ik ben een zelfbewuster geworden. Door die gesprekken. Door veel te spelen ook.'
Vitesse speelt dominant. Ook dat is belangrijk. 'Ik houd daarvan. Ik kijk daar ook liever naar op tv. Maar je kunt dat niet altijd aan een club koppelen. Dat ligt vaak aan de trainer. Sowieso is het voor mij belangrijk wat voor type dat is.'
Want een houvast 'blijft prettig', ja, dat durft hij best toe te geven. Al weet hij dat het in de voetballerij 'niet gebruikelijk is om je kwetsbaar op te stellen'.
Wesley Sneijder bezwoer tijdens het EK 2012 twee uur te gaan slapen mocht hij in die tijdspanne een sportpsycholoog tegenover zich vinden. 'Het hoeft niets levensveranderends te zijn', meent Pröpper. 'Zo'n gesprek kan je ook bij kleine dingen helpen. In de kleedkamer wordt er nooit over gesproken. Het zou veel voetballers verder helpen. Wat dat betreft heeft de voetballerij nog een stap te maken.'
