Hoe gaat het met….? Dejan Curovic ex-Vitesse

Deze week in onze special ‘Hoe gaat het met…’ Dejan Curovic. Dejan was al vanaf dag 1 de publiekslieveling bij Vitesse. In zijn gloriejaren was hij met Nikos Machlas het gevaarlijkste spitsenkoppel uit de Eredivisie.

Dejan werd door het publiek al snel DJ genoemd. Hij zorgde voor de goals (muziek) en de fans dansten dolgelukkig op de tribunes nadat hij met beide wijsvingers virtueel plaatjes draaide. DJ stopte met draaien toen hij zijn geliefde Vitesse moest verlaten voor een avontuur bij FC Groningen. Dejan Curovic kwam in zijn voetbalcarrière tot 256 competitiewedstrijden en scoorde hierin precies 100 doelpunten. Hij speelde zeven interlands voor Joegoslavië. Onze verslaggever vroeg aan de gevoelsmens met een Vitesse-hart het volgende:

Hoe gaat het met je!
DJ, lachend: Met mij gaat het goed, zoals altijd.

Waar woon je tegenwoordig?
In Belgrado, ik begeleid jonge spelers: bij welke club willen ze spelen, hoe zien ze hun toekomst, etc. Het is een voetbalacademie met een heel team van deskundigen. Ik heb een fysiotherapeut, een sportarts, een advocaat enz.  tot mijn beschikking. We willen het beste eruit halen voor de jongens zodat ze een betere toekomst hebben. De laatste jaren zijn de ex-Joegoslaven ver achteruit gegaan. Vroeger speelde bij elke topclub wel een speler uit Servië of Kroatië.

Kom je vaak naar Nederland?
Ja, elke twee à drie maanden, ik heb veel vrienden hier. Ik voel me hier wel thuis.

Volg je Vitesse?
Jazeker, Vitesse is mijn club. Ik volg hen bijna dagelijks, via internet, de supportersverenigingssite. We hebben ook een tv-zender in Belgrado die de Nederlandse competitie volgt. Ik ben 100% Vitesse.

Wat vind je van Vitesse op dit moment?
Jammer dat Vitesse een punt heeft verloren tegen Heracles in de 95e minuut, Vitesse speelt de laatste tijd echt goed. Ze eindigen denk ik wel op derde of vierde plaats.

Even over jouw leven als profvoetballer, een flashback. Je hebt bij vier clubs gespeeld. Vitesse was een belangrijke periode in jouw leven. Wat is je mooiste ervaring geweest in het profvoetbal?
Het mooiste moment was de opening van Gelredome. Daarnaast  ik heb drie momenten. Het eerste is het doelpunt tegen NEC. Toen wist ik niet hoe groot de rivaliteit was tussen Vitesse en Nijmegen. Ik scoorde twee doelpunten tegen NEC, dat was echt een derby met 10.000 mensen op Monnikenhuize. Dat was een mooie ervaring voor mij. De mooiste zes jaren van mijn leven waren hier bij Vitesse.

Het tweede was de opening van Geldredome  waar ik meteen scoorde. Het derde was de Derby tussen Rode Ster en Partizan Belgrado, met 90.000 mensen op de tribunes.
Over mijn verblijf bij Vitesse heb ik nog een mooie anekdote. Na een blessure maakte ik mijn rentree bij Vitesse. Ik moest twintig minuten warmlopen, en gedurende die hele twintig minuten riep het stadion mijn naam, en dat ging door toen ik op het veld was. Ik had het gevoel alsof de hele tribune op het veld stond. Nog geen twintig seconden op het veld gaf ik een assist op Mamadou Zongo voor een doelpunt, en toen was het een gekkenhuis daar. Dat zijn de mooiste momenten in Nederland die ik nooit vergeet.

Heb je ook een minder mooie ervaring in het profvoetbal?
Dat was de blessure. Ik was er één jaar uit vanwege mijn kruisbanden. Dat de oude voorzitter Karel Aalbers wegging bij Vitesse, dat vond ik ook echt jammer. Karel was echt mijn voorzitter. Ik ben een eerlijke man, ik was altijd aan de kant van Karel, dat was al zo in 2000. Nu leven wij in 2015, en nog sta ik achter hem.

Scout je ook talenten?
Altijd.

Heb jij zelf ook alles uit je talenten gehaald?
Ik denk het wel. Ik speel niet met mijn hoofd maar met mijn hart, dat is mijn kracht. Ik heb meer dan alles gegeven.

Mis je Vitesse nog wel eens? En heb je nog contact met vroegere ploeggenoten of trainers?
Jawel, en niet alleen op de reünie, ook door te bellen en Facebook, via internet. Contact is  heel gemakkelijk tegenwoordig. Ik kom iedere twee à drie maanden naar Nederland. Maar ja, natuurlijk mis ik Vitesse, dat is normaal.

Hoe kwam je achter de dood van Theo Bos. Waar was je?
Ik kreeg het bericht van zijn zoon. Ik hoorde het op de avond dat het gebeurde, dat was echt triest. Ik was thuis in Belgrado, Theo Bos is een van de beste mensen die ik heb ontmoet.

Je bent in Nederland voor de reünie. Wat doet de reünie voor Theo Bos met je?
Het is een speciaal gevoel voor mij. Ik ben trots dat ik kan meedoen met de wedstrijd, dat is de wedstrijd voor Theo Bos. Ook het borstbeeld is heel speciaal voor mij, maar ook voor anderen. Ik had echt een goede band met Theo Bos en zijn familie.

Voetballen is belangrijk in je leven, je werkt in de voetballerij, je hebt een scoutingsapparaat in dienst.
Kan je vertellen hoe jullie de spelers ontdekken en vanaf welke leeftijd?
In voetbal gaat alles sneller de laatste tijd, vroeger ontdekte je talenten met zestien of zeventien jaar, nu is het zelfs jonger: dertien of vijftien jaar. Een voorbeeld: ik ben in juli naar Saloniki geweest om zelf te kijken hoe het met de jongens gaat, of ze verder willen of niet. De belangrijkste leeftijd is zestien jaar. Ik heb grote talenten gezien, maar zij maken andere keuzes of worden verliefd, gaan op straat hangen of de hele dag gamen.

Wat zou je de talenten van Gelderland willen adviseren die profvoetballer willen worden?
Belangrijk is geen druk. Nooit jezelf onder druk zetten. Ik werk in Servië en daar is de druk heel groot van de ouders en vanwege de slechte economische situatie. Elke ouder wil dat het kind voetballer wordt, maar dat is in Nederland niet. Belangrijk is plezier maken en lachen op het veld.

Kan je het stokje doorgeven aan een andere ex-profvoetballer?
Dan zou ik Nikos Machlas wel aanraden, maar hij zit in Griekenland, een beetje moeilijk voor jullie. Voor jullie is het makkelijker als iemand hier vandaan komt: Theo Janssen.
 

Hetgeldersvoetbal.nl / Foto’s SV