Merchandise
Dordt-perschef Ester Bal: uitgesproken en direct
„De overgang van Vitesse naar FC Dordrecht is de overstap van een voetbal bedrijf naar een voetbalclub. Bij Vitesse was alles afgebakend, bij Dordrecht werk ik weer samen. Ik wil niet als een romantica klinken, dat vroeger alles beter was. Maar voetbal is bij de zogenaamd grotere clubs vooral ziellozer geworden. Bedrijven waar geen respect en waardering meer is voor traditie en geen ruimte is voor solidariteit. FC Dordrecht is een voorbeeldclub: presteren én normaal blijven doen. Voetbalclubs vervreemden van de fans.
Het gekke is dat de supporters het gewoon slikken, terwijl zij de macht hebben. Kom in opstand tegen de vleesetende marketingindustrie, de dikke- pikkenparade van clubeigenaren en geldbeluste zaakwaarnemers. Wat nodig is, is een andere houding. Het is transparant en oprecht zijn of uiteindelijk roemloos ten onder gaan. Als het aan mij ligt.
Opgeblazen
„De contacten met FC Dordrecht dateren uit de tijd van Theo Bos. Toen hij hier hoofdtrainer was, ben ik een paar keer wezen kijken. Na zijn overlijden heb ik veel contact gehad met technisch directeur Marco Boogers en algemeen directeur Ad Heijsman. Ik vond het fantastisch hoe zij met dingen omgingen. Na de promotie van Dordrecht heeft Marco Boogers me gestrikt.
Bij deze club maakt je hart een sprongetje, het appelleert aan het ouderwetse voetbal gevoel. Een club waar Theo het ook ontzettend fijn heeft gehad. Theo is de meest zuivere man die ik heb ontmoet in het voetbal in zestien jaar. Hij was een liefhebber in een opgeblazen wereld.
Serieus
„Trainers, directeuren en bestuurders die zichzelf vreselijk serieus nemen. Ik walg daar van. Neem je werk serieus, maar in hemelsnaam niet jezelf. Supporters, media, werknemers, ze kijken er allemaal dwars doorheen. Alleen kijken de meesten liever de andere kant op, want voor je het weet zit je werkeloos naast Ester Bal op de bank. De voetbalwereld heeft een erg oppervlakkige kant, maar raakt ook aan veel menselijke verlangens. Daarom kom ik er niet los van. Ik wil het ook niet, dat weet ik nu.
„Twee dagen nadat ik met Karel Aalbers in contact kwam, zat ik bij Vitesse. Zonder communicatieopleiding. Eerst op de pr- afdeling van Gelredome, sinds 2004 in het management van Vitesse. Ik heb alles meegemaakt: successen, de financieel zware tijden, vijftien trainers, de overname. Natuurlijk lag het ook aan mij dat ik weg moest. Ik ben bewust uitgesproken. Rot op met je fluwelen handschoentjes en het elkaar naar de mond praten. Zeg waar het op staat. Voor diplomatie heb ik geen talent, terwijl dat soms nodig is. En ik ben ongeduldig. Ik was de flauwekul bij Vitesse echt zat. Het was op een gegeven moment vlek op vlek en dat geeft alleen maar rommel.
Autonoom
„Mijn vertrek in één zin: wederzijds gebrek aan vertrouwen. Ze hebben nooit begrepen dat een persvoorlichter tot op zekere hoogte autonoom moet zijn. Tussen de linies, een sluis tussen de binnen- en de buitenwereld. Dan dien je de club, niet door aan de touwtjes van een directie of trainer te hangen. „Het is de eerste keer dat ik Vitesse ga zien. Ik ben op uitnodiging bij Ajax – Vitesse geweest, maar in de rust weggegaan. Dat was te vroeg, voelde niet goed.
Ik heb daarna wel wedstrijden gezien. Het voetbal is prima, maar ook klinisch en zielloos. Dat is zo anders met FC Dordrecht, daar zit hart in. De spelersgroep is jong en toch heel volwassen. Met trainer Ernie Brandts en de technische staf werk ik relaxed samen. Ook als ze in de laatste seconde verliezen, staan ze keurig de media te woord en niet met lullige ja/nee-antwoorden, een ongeïnteresseerd smoelwerk of een minachtende lichaamshouding. Er is respect voor alles en iedereen.
Dat ik dit bijzonder vind, zegt al genoeg. Iets anders zou bij Dordrecht overigens ook niet worden getolereerd. Ik ben maar één dag per week op de club, ben gewend dichter op de groep te zitten. Maar er is ook een grote mate van zelfstandigheid. Die enorme controlebehoefte die je overal ziet… Doe mij maar Marco Boogers en Ad Heijsman. Die gooien het er gewoon uit."
