4 juni 2018 In de media

Raimond van der Gouw heeft heimwee naar Manchester

De festiviteiten na het winnen van de play-offs en daarmee Europees voetbal voor Vitesse gingen aan hem voorbij. Keeperstrainer Raimond van der Gouw had andere zaken aan zijn hoofd. Vlak voor de finales verloor hij plotseling zijn vader. ,,Dan is voetbal bijzaak”, zegt de 55-jarige Deventenaar, die nog vaak met heimwee terugkijkt op zijn voetbalavonturen in Engeland. De tijd die hem vormde als keeper én als mens.
Zijn leven en dat van zijn gezin, vrouw en drie kinderen, stond de afgelopen weken op zijn kop. Raimond van der Gouw verloor plotseling zijn vader, in de tijd dat zijn werkgever Vitesse de finale van de play-offs voor Europees voetbal haalde. Via Whatsapp werd hij op de hoogte gehouden van de verrichtingen van zijn club. Voetbal is dan niet meer het belangrijkste, waar hij gewend was zijn sportcarrière altijd op één te hebben staan. Van der Gouw vertelt zijn verhaal in de tuin van zijn woning in Deventer. De woning die hij tijdens zijn hele carrière aanhield. Daar waar het een bezige bedoening is, met vrouw Marita en twee van de drie kinderen in huis.

Glinsterende ogen
Direct als Manchester United ter sprake komt, glinsteren de ogen van Van der Gouw. Die tijd heeft diepe indruk op hem gemaakt. Als voetballer, maar ook als mens. Voor hemzelf, maar net zo voor zijn gezin. ,,Het was één van de succesvolste periodes van United, maar we hebben daar als gezin ook zoveel meegemaakt. Twee van onze drie kinderen zijn daar geboren, mijn dochter is kort na haar geboorte heel erg ziek geweest en heeft daar op de intensive care gelegen. Gelukkig kwam dat allemaal weer goed, maar je vergeet het nooit.''

De warmte van die club spreekt hem nog steeds enorm aan. ,,In die periode, onder sir Alec Ferguson, was dat de standaard. Iedereen werd gerespecteerd. Of je nu speler van de selectie was of een andere baan bij de club had, dat maakte niet uit. Andere zaken dan voetbal waren bij Ferguson ook heel belangrijk. Toen mijn dochter ziek was, stuurde hij me naar huis. Daar moest ik zijn, voor mijn gezin. Ferguson ademde voetbal, maar was ook een echt familiemens. Als er thuis stabiliteit is, dan straal je dat ook uit op het veld.''

'Tweede keeper'
Hoewel Van der Gouw als keeper achter Peter Schmeichel werd gehaald en later achter Fabian Barthez, ervaarde hij nooit alleen de 'tweede' keeper te zijn. ,,In Engeland worden zoveel wedstrijden afgewerkt'. Ik kwam echt wel aan keepen toe. Met Peter heb ik altijd een goede relatie gehad, we hebben zelfs nu nog contact. Dat vind ik mooi. Natuurlijk werden we als concurrenten gezien, maar zo voelde ik dat niet. We hielden elkaar scherp. Voor mij was het belangrijkste dat ik mezelf in de spiegel kon aankijken en wist dat ik altijd alles had gegeven. Ik wist mijn plek wel, maar wilde er altijd klaar voor zijn als de manager een beroep op me zou doen. Ik mocht ook geen zwakke schakel zijn. Ik denk dat sinds die tijd het belang van een goede, ervaren keeper achter de eerste doelman vergroot is.''

1999. Misschien wel het succesvolste jaar van de club in Manchester. De titel in de Premier League, de winst in de FA Cup en de Champions Leaguewinst op Bayern München. Van der Gouw stond die wedstrijd niet onder de lat, maar maakte wel onderdeel uit van die succesvolle groep met mannen als Beckham, Giggs, Stam en Schmeichel. Hij ziet ze nog steeds bij de Legends-wedstrijden, die jaarlijks worden gehouden voor het goede doel. ,,Dan spelen de meeste succesvolle voetballers van grote clubs tegen elkaar. Bij United zijn dat toch heel veel spelers uit mijn tijd. Prachtig om nog steeds te mogen spelen tegen Bayern en Barcelona.''

Van der Gouw is niet vergeten, want nog steeds krijgt de Deventenaar post vanuit alle streken van de aardbol. ,,Dat is soms niet te geloven'', zegt hij terwijl hij een donkergele enveloppe laat zien. ,,Komt uit China, met het verzoek of ik een handtekening en foto wil opsturen. Ik krijg soms zelfs voetbalshirts of keepershandschoenen opgestuurd met het verzoek daar een handtekening op te zetten. Nog steeds.''

David James
Na een seizoen West Ham United, waar hij door de aanwezigheid van Engels international David James niet aan officiële wedstrijden toekwam, keerde hij terug naar Nederland. Van der Gouw had ook naar Fulham gekund. ,,We waren net gesetteld in Londen, maar Fulham was aan de andere kant van de stad. Een crime om door dat verkeer steeds naar de club te gaan. Weer verhuizen, wilde ik mijn gezin niet aan doen. De rek was er een beetje uit, het was genoeg.''

Het einde aan een tijdperk, zijn Engelse periode. Terugkijkend heeft Van der Gouw er nog steeds wel moeite mee. Is het de juiste beslissing geweest Engeland de rug toe te keren en terug te gaan naar Nederland? Zijn vrouw Marita beantwoordt de vraag, waar Van der Gouw even te lang stil blijft. ,,Je hebt daar nog wel eens spijt van'', zegt ze.

Het werd RKC, waar Martin Jol de trainer was. ,,Ik wilde graag met hem werken. Hun tweede keeper Wilco de Vogt was zwaar geblesseerd geraakt, waardoor ik aan de slag kon.'' Bij RKC in Waalwijk stond Khalid Sinouh onder de lat. ,,En die deed het goed. Ik heb dat seizoen maar één wedstrijd gespeeld.'' Hij was al 41 toen Ted van Leeuwen aanklopte. De toenmalige technisch directeur van AGOVV Apeldoorn had grootste plannen om het betaald voetbal in Apeldoorn op te stuwen. De liefhebber Van der Gouw hapte toe.

,,In Apeldoorn heb ik in een paar jaar meerdere trainers meegemaakt: Jurrie Koolhof, Stanley Menzo, Rini Coolen. Ik speelde nagenoeg alles. Maar ik probeerde ook een voorbeeld te zijn voor de jonge spelers. Te laten zien wat er komt kijken bij bet spelen van betaald voetbal. Wat je er voor moet doen, wat je er voor moet laten. Natuurlijk, het was achteraf in de marge van het betaalde voetbal, maar ik heb er nooit spijt van gehad. Het was een goede keuze.'' In Apeldoorn speelt hij op 44-jarige leeftijd zijn laatste wedstrijd in het betaalde voetbal.

Heimwee
Van der Gouw geeft het toe, twintig jaar na dato heeft hij nog steeds heimwee naar die tijd in Engeland. ,,Tja'', zegt hij. ,,Dat is echt zo. Het was geweldig, het heeft me gevormd. Het is heel moeilijk geweest om dat los te laten, het heeft voor ons als gezin ook zoveel betekend. Iedereen voelde zich daar thuis, we hebben belangrijke momenten meegemaakt en hele goede vrienden opgedaan. De beleving van het voetbal is in Engeland ook zo veel groter dan in Nederland. Als je fan bent van een club, ben je dat voor het leven. Ongeacht de prestaties. Voetbal is dagelijkse praktijk voor veel mensen, ze geven er enorm veel geld aan uit. Daar werd ook op gehamerd bij de club. Heb respect voor je supporters. Bezoek fandagen, soms over de hele wereld. Ik ben nog met Dwight Yorke naar Malta geweest. Op het oude trainingscomplex in Manchester stond Eric Cantona een half uur na de training nog handtekeningen uit te delen en te lachen op foto's. Dat deed hij met alle plezier. Alleen werden die foto's toen nog met fototoestellen gemaakt. Dat is nu zo anders met die smartphones.''

Sunderland
Het is 2008 wanneer hij als keeperstrainer terugkeert naar Engeland. Hij wordt zelfs als speler nog ingeschreven voor de zekerheid. Bij Sunderland deze keer, waar oud-ploeggenoot en vriend Roy Keane trainer is. In het laatste weekend van de competitie staat het duel tegen Chelsea op het programma. Thuis, in het Stadium of Light, daar waar de spelers en technische staf nog hun grote bolides voor de hoofdingang van het stadion parkeren. En zo direct contact hebben met hun supporters. Ze maken een praatje met fans, gaan met ze op de foto, delen handtekeningen uit. Niemand, maar dan ook niemand raakt die auto's aan. Er is respect, ondanks de kans op degradatie. Sunderland verliest dat duel met 2-3, maar door de nederlaag van Newcastle United, dat daardoor wel degradeert, handhaaft Van der Gouw zich met zijn club in de Premier League.

Lees onder de foto verder[Keeperstrainer Raimond van der Gouw van Sunderland neemt voor het cruciale duel tegen Chelsea in 2008 uitgebreid de tijd om supporters van handtekeningen en foto's te voorzien.]
Keeperstrainer Raimond van der Gouw van Sunderland neemt voor het cruciale duel tegen Chelsea in 2008 uitgebreid de tijd om supporters van handtekeningen en foto's te voorzien. © Wout van ZoerenHet verblijf in Engeland beperkt zich tot twee seizoenen – Keane vertrekt halverwege dat tweede seizoen. Van der Gouw maakt het seizoen af, maar de nieuwe trainer neemt zijn eigen technische staf mee. Jeugdliefde Vitesse lonkt. Van der Gouw stond daar ooit zes seizoenen onder de lat, in de succesvolle periode op Monnikenhuizen. Hij keert terug als keeperstrainer bij een club die niet meer lijkt op het Vitesse waar hij ooit keepte. ,,Een club in beweging dat wel, alles wat er gebeurde, lag zo op straat. Met een nieuwe voorzitter, de nieuwe eigenaar Jordania, die later weer werd opgevolgd door een ander. Ik weet niet of het allemaal goed is geweest wat er speelde, maar er gebeurde in elk geval wel wat. We kregen betere spelers, er was meer mogelijk. Betere faciliteiten. Een mooie leerschool voor mij, met veel nieuwe trainers. Van iedereen pik ik iets op. En ik heb mijn trainers-licentie Uefa A kunnen halen. Zelf neem ik ook de nodige bagage mee natuurlijk, ik heb een hele koffer vol.''

Ambitie
Hij is dan al 55 jaar, maar hij oogt nog superfit. Zijn ambities zijn er niet minder op geworden. ,,De laatste jaren in Nederland zijn goed geweest. Zeker met opgroeiende kinderen. Die zijn nu wat ouder en kunnen gaan en staan waar ze willen. Ik heb nog steeds de ambitie om een keer een stap te maken. Het buitenland zou geweldig zijn, maar dan moet wel het hele pakketje kloppen. Waar is het, wat zijn de sportieve ambities en financieel natuurlijk. En mijn vrouw is de eerste die de koffers klaar heeft staan. Iets nieuws vind ik altijd leuk en interessant. Ik kijk ook uit naar de nieuwe trainer bij Vitesse, Slutsky. Ik ben benieuwd hoe hij werkt, ik ben sowieso benieuwd naar andere culturen.''

Opvolger
Zijn 'opvolger' in de familie als keeper staat al klaar. Zoon Ennio (18) staat bij FC Twente onder de 19 jaar onder de lat. ,,Hij lijkt soms wel op mij, qua bewegen, qua keepen. Maar het keepersvak is veranderd natuurlijk. Er wordt nu veel meer gevraagd van een doelman dan in mijn tijd. Je krijgt ook veel meer prikkels te verwerken, al blijft het voetbalspel altijd hetzelfde. Hij vraagt heel veel aan me en ik deel mijn kennis graag. Aan het begin was ik bezig met zijn techniek, maar mijn vrouw zei toen dat ik niet zijn trainer ben, maar zijn vader ben. Dat is ook zo, dat heb ik moeten leren. Laat het coachen maar aan anderen over, maar geniet van elkaar. Een goed advies aan alle sportouders.''

Gelderlander / Foto’s SV

Hoofdsponsor: