31 december 2018 In de media

Joost de Wit: ‘Ik heb een groot respect voor ondernemers’

Hij beheert miljoenen in een wereld waar de emotie regeert en de guillotine altijd klaar staat. Joost de Wit is directeur van Vitesse. Terug naar Ammerzoden, de geboortegrond van een gepassioneerde bakkerszoon.
Joost de Wit heeft bij Vitesse een contract voor onbepaalde tijd. Maar de algemeen directeur kan statutair op elk moment worden weggestuurd. De bestuurder is in Arnhem opvolger van Erwin Kasakowski. Hij heeft gewerkt onder de clubeigenaren Merab Jordania, Alexander Tsjigirinski en nu Valeri Oyf. Met Jordania ontstond een conflict. De Georgiër stond in oktober 2013, enkele maanden na het aantreden van De Wit, zijn aandelen bij Vitesse af aan Tsjigirinski. De aanleiding voor zijn vertrek was financieel wanbeleid.

Op 30 maart 2014 werd Jordania een stadionverbod van drie jaar opgelegd. Hij kreeg ook een taakstraf, na bedreigingen aan De Wit.

De geur van vers gebakken brood, saucijzen en spijs tintelt de smaakpapillen. Ammerzoden baadt nog in de schemer van de ochtend in december, maar de ogen van Joost de Wit fonkelen trots. Hij neemt plaats in de bakkerij van het dorp, beheerd door zijn broer Jack. ,,De bakkerij is voor ons als familie decennialang het epicentrum van de wereld geweest", vertelt De Wit. ,,Ik kom uit een echt gezin van middenstanders. Met vier broers. Mijn vader runde de zaak, maar iedereen werkte mee."

De Wit (55) krijgt zo de ondernemersgeest mee. De zucht naar innovatie, schaalvergroting. Werelds denken. Die voert hem naar de hts, waar hij werktuigbouwkunde studeert. Naar de Erasmus voor bedrijfskunde. En die maakt hem ook zelfstandig ondernemer, interieurbouwer van internationale allure. ,,Mijn vader keek vooruit en werd met de jaren minder fit", verhaalt De Wit. ,,Op een gegeven moment stelde hij ons als kinderen voor de keuze. 'Er kan er één de bakkerij overnemen', zei hij. Nou, die race was snel beslist. De jongste broer was 9, die wist nog niet eens wat een bakkerij was. Jack was 15. Hij vond school een hinderlijke onderbreking van het leven. De opvolging was helder. En de rest moest zelf de kost gaan verdienen, zei ons vader dan."

De Wit slaat zijn vleugels uit. Hij woont zelfs even in Kuala Lumpur en in Hongkong. Maar hij is altijd kind gebleven van Ammerzoden. Nu is hij een BA, Bekende Ammerzodenaar. Maar niet de beroemdste. Dat is Boet van Dulmen. Motorcoureur, held van het dorp, dat officieel tot Gelderland behoort, maar een duidelijk Brabantse signatuur heeft. Den Bosch ligt dichterbij dan Arnhem of Nijmegen. Is de brug te ver, letterlijk, dan is er het pontje over de Maas wel.

,,We zijn Gelderlander, maar voelen ons hier Brabander", zegt broer Jack, vers getooid in de bakkersbroek, met het meel op het shirt en deeg op de schoenen. ,,En dat zit ook al in de tongval. De Maas vormt hier een natuurlijke barrière. Maar geestelijk is dit het zuiden. Ammerzoden heet in de volksmond Ammerooie. Het is in de Bommelerwaard het katholieke dorp omringd door protestantse gehuchten."

Van Dulmen wordt er legende bij toeval. ,,In Ammerzoden was vroeger de straatrace voor motoren", legt De Wit uit. ,,Dat was een groots evenement. De hele regio liep er voor uit."

,,Vanuit het dorp hadden we een lokale coureur nodig", zegt Van Dulmen, zojuist aangeschoven in de bakkerij. ,,Ik kreeg van de dorpsbewoners 2500 gulden om mee te doen. Ik had een motorfiets. Ik dacht dat bedrag nog te verhogen. Dus ik naar het café van tante Truus. De Rode Leeuw. Zegt zij: 'Ik geef je 3000 gulden als je niet meedoet'. Zij vond het maar gevaarlijk. Ik deed toch mee en was na de trainingen de snelste. Tussen die profs, hè. Toen greep de motorsportbond in. Die stelde dat zo'n lokale held in zijn enthousiasme alleen maar ongelukken zou veroorzaken. Ik moest de wedstrijd achteraan starten. 'Goed joh', zei ik. En daarna won ik de race van achteruit het veld."

Er ontstaat een hype in Ammerzoden, een dorp van drieduizend inwoners. Van Dulmen wordt prof in de koningsklasse, de 500cc, en waar het kan trekt een karavaan volgers mee. De kleine De Wit is ook supporter. ,,Er was een motorblad", stelt hij. ,,Daar haalden we de posters uit. We reisden stad en land af. Dat racen was geweldig. Man, ook de wereldsterren Kenny Roberts en Barry Sheene zagen wij rijden, hè. Die sliepen hier gewoon in het dorp."

Van Dulmen – met Jack Middelburg en Wil Hartog De Grote Drie van de Nederlandse racerij – komt als privérijder tot één GP-zege. Hij wint tussen alle fabrieksteams in Finland. ,,Daarna was het twee dagen feest in Ammerzoden", lacht de crack. ,,Ik kwam terug in het dorp en er stond een fanfare klaar." De Wit lacht. ,,Ammerzoden is een klein dorp, maar wat waren we trots. Ook tante Truus. Is trouwens ook echt mijn familie, hè."

De dorpelingen kennen elkaar, zo blijkt op bezoek bij Jan van Arckel. Zelden heeft een voetbalclub in zo'n idyllisch decor gespeeld als de vereniging van Ammerzoden. Op de achtergrond straalt kasteel Ammersoyen. Het tafereel is schilderachtig, maar in het materiaalhok wordt gewoon gezellig koffie gedronken, shag gerookt en over sport gekletst. ,,Voetbal was vroeger voor ons eenvoudig", vertelt Hennie Pootjes, een plaatselijke ster in de jaren tachtig van de vorige eeuw. ,,Wij kletsten er altijd in. Ja, er vloog wel eens iemand over de omheining. Joost was zo ongeveer de enige die techniek had. Hij had de kwaliteit om de doodschop te ontwijken. Met hem zijn we nog gepromoveerd naar de vierde klasse. Jan van Arckel is een kleine club, hè."

De Wit viert zijn hoogtijdagen bij Roda Boys Bommelerwaard, een paar kilometer verderop. In het dorp Aalst. Op de weg naar die club schiet de directeur eerst even in de lach. ,,Ken je Abdoesjaparov nog? Die geblokte wielrenner uit Oezbekistan? Weet je, in 1996 trok de Tour de France door het dorp. Nu hadden we hier één vluchtheuvel. Eentje, hè. En laat 'Abdoe' nou net die vluchtheuvel raken. Vloog hij hier zo door de lucht. Daar heb je zo weer een sportief hoogtepunt voor Ammerzoden."

Roda Boys is een heel ander verhaal. ,,Mijn overgang werd niet overal gewaardeerd", vertelt De Wit. ,,Dat was wat, hoor, vertrekken naar een andere club. In Ammerzoden vonden ze Roda Boys te hooggegrepen voor mij. Die club speelde in de hoogste zaterdagklasse. Ik heb er zes jaar gespeeld. Het was een geweldige tijd. Wedstrijden tegen IJsselmeervogels en Quick Boys. Ik werd in mijn eerste seizoen ook topscorer. Ik mocht altijd de penalties nemen."

,,Het hoogste niveau bij de amateurs was mijn top. En het leverde als student ook nog een aardig zakcentje op. Er werd in die tijd niet betaald, maar stiekem toch, haha. Bij Roda Boys was er nog een creatieve betalingswijze. De loterij. Dan vroeg de spreekstalmeester welk nummer je had. Zei je 69. Dan draaide hij aan het rad, riep 69 en draaide meteen weer. Niemand die de fraude ontdekte. Ja, die amateurtijd was echt mooi."

De Wit werkt nu in het profvoetbal. Via PSV, onder de hoede van Wiljan Vloet, en het directeurschap van RKC is hij bij Vitesse beland. De bakkerszoon wordt in 2013 aangetrokken door Yevgeni Merkel, die dan als headhunter op de achtergrond actief is voor de Arnhemse club. Ze ontmoeten elkaar in het Sheraton op Schiphol, vaste plek voor de Rus om zijn Nederlandse zaken te regelen. ,,Dat was voor mij ook heel bijzonder", stelt De Wit. ,,Vitesse was geen doel of zo. Dit kwam op mijn pad. Maar ik geniet er elke seconde van. Bij RKC was de totale begroting 4 miljoen euro. Voor de eredivisie. Dan is Vitesse een andere wereld."

De voetbalstress kan hij goed verwerken. ,,Ik slaap goed. Ik kan zaken goed scheiden. En dat is wel zo handig in het voetbal, dat veel emotie kent. Je moet ook nuchter zijn. Succes is mijn inziens gebaseerd op voetbalkennis – dat is wel een pré -, financiële armslag en ondernemersgeest. De drang om ook te vernieuwen en te verbeteren. Bij Vitesse zit dat dna. Ik ben daarbij vooral de verbindende factor, hoop ik. Het gaat uiteindelijk om het voetbal, niet de directeur."

Daarmee loopt De Wit niet weg voor zware beslissingen. ,,Alles is in het belang van Vitesse. Wat dan toch pijnlijk is? Het ontslag van Henk Fraser viel me vorig jaar zwaar. Met hem hebben we in 2017 de KNVB-beker gewonnen. De grootste prijs uit de clubhistorie. Op een gegeven moment loopt de weg dood. Dat deed echt pijn."

,,De kwestie Dan Mori was verschrikkelijk. We hadden het papierwerk uitbesteed. Er was niets aan de hand. Tot de dag voor vertrek. Hij mocht als Israëliër Abu Dhabi niet in. Vitesse werd wereldnieuws. We hadden nooit naar Abu Dhabi moeten gaan, was de teneur. Mori kon leven met de keuze dat we toch gingen. Sport werd politiek. Dat hakte er bij iedereen op de club flink in."

Met een persoonlijke noot keert De Wit ook terug naar de bron van alles: het leven als bakkerszoon. ,,Ik mag niet klagen. Ik ben succesvol ondernemer geweest, in het reguliere bedrijfsleven. Ik doe nu het mooiste dat er is, na daadwerkelijk zelf voetballen. Ik werk ín het voetbal. Maar mijn vader is er nooit deelgenoot van geweest. Als ik voetbalde, sliep hij. Toen ik me opwerkte in het voetbal, zat hij in de bakkerij. Ik maak daarmee geen enkel verwijt. Het leven van een middenstandsgezin heeft ook die keerzijde. Juist daarom heb ik zo'n groot respect voor ondernemers."

Dan, met een lach: ,,En het brood van Jack is ook top, hè. Laten we dat vooral niet vergeten."
 

Gelderlander / SV Vitesse

Hoofdsponsor: